بررسی شخصیت، آثار و اندیشه‌های مرحوم علامه حکیمی | اندیشه‌ورز نوآور

شهرآرانیوز - محمّدرضا حکیمی فرزند حاج عبدالوهاب در سال ۱۳۱۴ در مشهد مقدس زاده شد. پس از گذراندن دوران دبستان، به حوزه علمیه «نوّاب» رفت و در میان هم‌درسانش، خوش درخشید. ایشان به زودی در بسیاری از شاخه‌های علوم حوزوی و معارف دینی، «مرجع تحقیقِ» طلّاب جوان و کثیری از دانشجویان و جوانان بیرون از حوزه شد. از محضر عالمانی عامل همچون ادیب نیشابوری، آیت‌الله حاج سید محمّدهادی میلانی، شیخ هاشم و شیخ مجتبی قزوینی، حاج میرزا احمد مدرّس، شیخ غلامحسین محامی بادکوبه‌ای و... کسب علم کرد و با بزرگانی همچون علّامه امینی، سید ابوالحسن حافظیان، شیخ علی اکبر الهیان و... مأنوس شد.

فرزانه خراسان، سال‌ها در انجمن‌های ادبی «فردوسی» و «قهرمان»، حضور یافت و با اکابر فرهنگ و ادب، یار گشت. مهدی اخوان ثالث در مجموعه «ارغنون» ـ نخستین اثر منتشرشده خویش ـ شعری را به «سربدارِ امروزِ خراسان»، محمّدرضا حکیمی، تقدیم کرد و «مهرداد اوستا» در قصیده «سلام به خراسان»، او را چنین ستود‎: «در گلشن کلام «حکیمی» بین/ آیات رشکِ حکمت یـونان را».

آثار علامه حکیمی به بیش از ۵۰ مقاله و کتاب و مجموعه اشعار می‌رسد. کتاب الحیاة وی که یک دائرةالمعارف اسلامی است، از شهرت و اعتبار خاصی در جهان اسلام برخوردار است.

استاد محمدرضا حکیمی در شامگاه ۳۱ مرداد ۱۴۰۰ به دلیل عوارض ناشی از ویروس کرونا و کهولت سن و بر اثر ایست قلبی درگذشت. او در ۲ شهریور ۱۴۰۰ در حرم امام رضا به خاک سپرده شد.